לפני כמה שבועות שלחתי לחבר שלי קישור עם אמוג'י פרצופי מצחיקים המלווים אותו. שמתי לב שגם שמות התינוקות האהובים עליי וגם ברשימת שמותיה הגדולים ביותר של בריטניה (לא, אף אחד מהם לא אנחנו קרובים מרחוק לתינוק, אבל שילוב של שמות מועדפים זה נורמלי לחלוטין, נכון?) ורציתי מתחייב. אחרי שהיא הביעה את התסכול שלה, אמרתי לה שזה בסדר, כי זה פשוט אומר שאנחנו מקדימים את החבילה, ולכן סופר מגניבים.
אמנם זהו פשט ברור מאליו, אבל זה גרם לי לחשוב על טרנדים, על הצייטגיסט ועל החיסרון בקדמת העקומה. אני מוכן להמר שקוראי טיפול דירות מבינים וחווים את התופעה הזו. כקבוצה עם האצבעות הקולקטיביות שלנו על הדופק של מה שחדש והכי חדש בעיצוב, כנראה שהיה לכולנו "חכה, אבל זה שלי תחושה כשמראה או פריט מועדף שלנו הופך לפתע לפופולרי.
אהבת משהו לזמן מה, במחשבה שאתה ייחודי בנטייה הספציפית הזו, בלי שתביני שכל שאר המאמצים המוקדמים חופרים בשקט את אותו הדבר. ואז פתאום, זה על השער של מגינת מקלט מרכזית, הבלוגים רוויים בזה, ואפשר לקנות נוק-אפ מזה. אתה חלק מצודד וחלק מרוח, כיוון שזה מרגיש נהדר להיות "צודק", אתה לא ממש מוכן לשחרר את המראה. וכמובן, אתה מבין שכמגמת מגמות, סייעת מלכתחילה ליצור את הבעיה.
בין אם מדובר על צבע, סגנון ריהוט או פרט דקורטיבי קטן, אנשים אוהבים להרגיש שבחירות העיצוב שלהם באמת משקפות אותם ולא רק מה אופנתי. אבל עם הכוח של תוכן מקוון ומדיה חברתית, נראה כי טרנדים זזים כך הרבה יותר מהר בימינו. אלא אם תבטל את הסכמתך לצייטגייסט לחלוטין (ומי הולך לעשות את זה?), זה יכול להיות קשה להימנע מרכבת ההרים של המגמה.
האם אי פעם אתה מרגיש ככה? על איזה טרנד קפצתם, רק כדי להתאכזב מהרוויה הסופית שלו? האם בכלל אכפת לך אם המראה "המראה שלך" פופולרי? האם אני פשוט יותר מדי Gen Y כאן?! אני מתכנן לחקור נושא זה יותר בכמה פוסטים עתידיים, אז צלצלו פנימה ותשתפו את מחשבותיכם!