הפוסט עליו כתבתי בשבוע שעבר ריהוט משנות ה -70 גרם לי לחשוב על בורות שיחה. אני משוכנע שבורות שיחה היו פסגת ההתפתחות האדריכלית, והכל היה בירידה משם. אולי אנחנו פשוט חוששים מהסוג הגדול הזה. אבל זה 2015, כן. השגנו כל כך הרבה והגענו כל כך רחוק. אני חושב שהגיע הזמן להחזיר את בור השיחות.
אנה כתבה קצת על ההיסטוריה של בורות השיחה כאן. בתמונה למעלה הוא אחד מבורות השיחה הראשונים, בבית שתוכנן על ידי ארו סארינן ואלכסנדר גירארד בשנות החמישים. למרות שאנו עשויים לחשוב על בור השיחה כדוגמה לעודף שנות ה -70, הם במקור הוגשו על ידי אדריכלי אמצע המאה כדרך לשמור על חדרי מגורים חלקים ונטולי ריהוט.
הנה גרסת וינטג 'מעט עדינה יותר של בור השיחה, מתוך אתה חשמלי. בטח, ספה חתך תשיג הרבה את אותו הדבר - אבל זה יהיה הרבה פחות מעניין. בור השיחה הזה, שיש לו אפילו אח משלו, הוא כמעט כמו קרקע מתוקה מודרנית.
העיצוב של שני בורות השיחה שלמעלה הוא באמת מינימלי למדי - שימו לב כיצד הם מאפשרים קווי ראייה ללא הפרעה בחלל על ידי הורדת למעשה הישיבה לרצפה. אבל בסופו של דבר בור השיחה התפתח למשהו... קצת שונה.
זה כנראה איך רובנו זוכרים את בור השיחות, המכוסה בשטיח שאג ובשל להוללות. גרסת שנות ה -70 של הבור מורכבת מהתרוממות רוח במה שהיה חסר בכיתה. יתכן וזה יכול לעזור לאפשר היעלמות בור השיחה... אך למרבה המזל, כמה אדריכלים נמרצים מתחילים להחזיר אותו.
עיצוב בור השיחה הזה, שמוצג ב עיצוב בום, באמת חצוב קרוב לכוונה של בורות השיחה המקוריים - מה שמאפשר מקומות ישיבה רבים תוך שמירה על תחושת מרחב ופתיחות.
אם אתה אוהב את הרעיון של בור שיחה אך אינך מצליח ליצור חור ענק ברצפה שלך, ישנן דרכים אחרות להשיג את המראה - כמו כיסוי חדר שלם בכריות.
ולבסוף, מ אנה ויליאמסון אדריכל, עוד בור שיחות חיצוני. זה לא ממש בור, כשלעצמו, אבל עדיין יש בו דבר שקשור לישיבה שקועה ולכן אני חושב שזה נחשב.