בתי בת השלוש מבקשת ממני מכסחת דשא צעצוע כבר שבועות. אחרי שבדקתי ביקורות מקוונות וראיתי את הדהויות והשבורות בגן המשחקים בשכונה, החלטתי להכין אחת בעצמי. זה היה נהדר (אם כי רציתי שזה באמת יחתוך את הדשא) והיא ממש מרוצה מזה. הבעיה היחידה כעת היא איזה צבע לצבוע אותו. אתה מבין, הנחתי שאצייר את זה איזה שילוב של אדום, שחור ולבן קלאסי או אולי ג'ון דיר-אסקה ירוק וצהוב. אבל איזה צבע הבת שלי בת 3 רוצה? כן, ניחשתם נכון: ורוד.
ועכשיו אני תקוע. אני לא יכול להביא את עצמי לצבוע אותו ורוד. למה? אני לא בטוח. חלק מהבעיה הוא שהכנסתי לזה כל כך הרבה עבודה שגם אני מרגיש שזה סוג שלי. הגלגלים מסובבים את הסרנים, ההופכים רצועות גומי שמפנות סלילים על מתלה שמסובב את מעגל העץ הזה למעלה. כאשר המעגל הגדול מסתובב, כדורי העץ התלויים ממנו דופקים על מסגרות קטנות יותר המחוברות לגוף, והוא משמיע רעש מנוע דופק מדהים. רואים? באמת נכנסתי לזה. ולמרות שאני כן אוהבת ורוד, זה פשוט לא מה שהיה לי בראש.
אבל אז תפסתי את עצמי בתשובה פילוסופית. מה אם היא הייתה ילדה ומבקשת מכסחת ורודה? בגאווה הייתי לכה את כל העניין בוורוד ואפילו הוספתי נצנצים אם הוא היה מבקש.
אז ברור שאני צריך לחפור קצת יותר לעומק כדי באמת להבין מה הבעיה שלי עם לצבוע אותו בצבע ורוד. אני מניח שראש ישן מגולח, לימודי מגדר, חלק מסמכות השאלה שברשותי, מייחלת שהיא לא הייתה בצבע ורוד, שהיא רק אהבה דברים של נערים כמו מכונות ומכסחות ומפלצות, כדי שאוכל להתפאר איך גידלתי בת לגמרי משוחררת ממגדר סטריאוטיפים. אבל, אבוי, כפי שאתה יכול לראות בתמונה למעלה, היא אוהבת ורוד. עשיתי את כל הבחירות העומדות לרשותה, קלות לעשות מכיוון שיש לי בן גדול ובת מבוגרת, והקטנה שלי אוהבת את הכל. כלים, בוץ, מכסחות, בארבי, אפייה ותינוקות.
אני ממשיך לעקוב זמן, ושואל כל כמה ימים איזה צבע עלינו לצבוע אותו, והתשובה עדיין ורודה ללא עוררין. אני מניח שאני חושב יותר מדי על זה. אני נוטה לזה כפי שאתה יכול לראות מהמכסחת עצמה, שנשארת כרגע גוון עץ טבעי.