לאחרונה אני עושה מאמץ מודע לתרגל הכרת תודה בחיי היומיום שלי. אולי זה בגלל תקופת החגים, אבל אני בעיקר מייחס את זה למשהו שקראתי בהעברה בפייסבוק שלי לפני כמה שבועות. זה היה גבינה צפויה והיה משהו כזה:
בבית הספר מתת לסיים את הלימודים כדי שתוכל לעבוד.
בעבודה אתה מת להקים משפחה.
עם ילדים אתה מת שהם יתחילו ללמוד, כדי שתוכל לחזור לעבודה.
עכשיו אתה מת ואתה מבין שהחיים שלך עברו אותך.
ככל שרציתי לגלול הלאה, המפץ פגע בעצב ונשמע מוכר לא בנוח. תמציתו נתקעה וכמה שבועות לאחר מכן היא עדיין פועלת כתזכורת יומית להעריך כל רגע על מה שהוא במקום להסתכל כל העת קדימה, מעבר להווה. זה די כללי, אבל התבוננות ביקורתית על חיי היומיומיים הביאה אותי להכיר בשתי דרכים בהן כבר התאמנתי בהכרת תודה יומיומית בבית:
על מה אתה אסיר תודה?זו השאלה איתה אנו מתחילים כל ארוחת ערב בבית. כשגדלתי עם הורים דתיים נהגתי להתפלל לפני הארוחות. כיום משק הבית שלי אינו רוחני, אך חסר לי סוג כזה של התכנסות רשמית של המשפחה וחשבתי על משהו מחוץ לעצמנו. אז נוצר הרגל זה. בגיל, אנו עונים על שאלה זו בכל יום כשאנחנו מתיישבים לארוחת ערב. התשובות מתארות לפעמים היבט בזמננו הרחק זה מזה מוקדם יותר ביום. לפעמים הם מצחיקים ונותנים את הטון לערב שובב. ולפעמים הם נוקבים באופן מפתיע.
זה הוא מחצית מהטיפול בדירות. הרגל שני זה של הכרת תודה עומד ליפול בצד הטיפול של הדברים כאן בטיפול דירות. כמו אצל רוב התושבים המשותפים, בעלי ובעלי מתקשים. המאבקים ההם הולכים ומתעצמים כשאנחנו מתמקדים בקריעה במקום בהצטברות. ואותם המאבקים מתפוגגים קסם כשאנחנו מודים אחד לשני על משהו פשוט בסוף היום. "תודה ששמת את הילדים למיטה." "תודה שפרקת את המדיח." כולנו, בסך הכל, רוצים רק להכיר. מוערך.
כשמתקרב חג ההודיה הזה, זה זמן מיוחד להתכנס ולחגוג בדרכים גדולות. אך יתכן והחג ישמש גם תזכורת להוקרת תודה בחיי הבית הרגילים, הישנים, היומיומיים.
אם אתה חובב בעלי חיים המתגורר בדירה קטנה, יש לנו חדשות טובות: הקטעים המרובעים שלך לא צריכים לפסול אותך מלהשיג כלב. מאמן הכלבים ראסל הרטשטיין, מנכ"ל כלבלב אילוף כלבים לטיפוח כפות בלוס אנג'לס, אומר כי הכלבים הם הזמן אינטנסיבית, לא אינטנסיבית בחלל - כלומר הזמן שאתה מבלה איתם בסופו של דבר חשוב יותר מגודל שלך בית.
אשלי אברמסון
אתמול