אנו בוחרים באופן עצמאי מוצרים אלה - אם אתה קונה מאחד הקישורים שלנו, אנו עשויים להרוויח עמלה.
זה שבוע ה- ICFF כאן בניו יורק, והעיצוב באוויר. היה לי הכבוד לארח כבר מספר אירועים, כולל שני ערבי עיצוב בהם ראיינתי דני סו ו טוד ברכר.
הוקסמתי לגלות שדרכיהם, לא בשונה משלי, היו רחוקים מהנתיבים הישרים וההגיוניים שרוב ההורים מייחלים להם. אני חושב שכדאי לשתף את עצמי כדוגמה לאופן בו עיצוב יכול להיות חוט מרכזי בקריירה ולשפוך יותר אור על מה טיפול דירות.
כשגדלתי, במשפחה הסמוכה היו שישה ילדים, ושלהם היה הבית בו כולם הסתובבו. לא רק כל הילדים עשו את זה נחמד, היה משהו מזמין, רגוע ומהנה בלהיות בבית שלהם. הבית היה נוח, ההורים קיבלו פנים מאוד לחברים ותמיד היו עוגיות בצנצנת העוגיות וסודה במקרר (שיכולתם להיות!).
בפרט, אני זוכר במיוחד שעות רבות שהסתובבו במטבח שלהם וכמה כיף היה יותר להסתובב שם מאשר במטבח של משפחתי שלי הסמוך. המטבח עצמו היה מקום מאוד נוח - מסודר סביב שולחן אוכל קטן, עם הרבה מקום דלפק לשבת עליו. היינו להיות פרץ שלם של בני נוער במטבח ההוא עד שעות הלילה המאוחרות, לפני שאחלוק בין השיחים ואחזור הביתה בשכנות.
בהמשך כשחשבתי על החוויה הזו, רציתי להבין אותה ולקבל את התחושה ההיא בבית ובחיי. השתוקקתי לזה. רציתי להבין מהם המרכיבים, ובזמן שידעתי שהיו הרבה דברים בזה בלתי מוחשי, הייתי משוכנע שיש שיעורים בעיצוב הבית ההוא ובאופן בו המשפחה חי.
במהלך תקופה זו למדתי לבית ספר לבנים בעיר ניו יורק עם תכנית לימודים יבשה מאוד, בה הייתי סטודנטית ממוצעת במיוחד. נראה ש- C ו- B הגדירו אותי, וזה עבר לתיכון, שם נשארתי איתן באמצע האריזה. זה מאוד מתסכל לא לחשוב שאתה מטומטם, אלא להרגיש את זה הרבה זמן. היו כמה דברים שפשוט לא "קיבלתי", כמו למה היינו צריכים להשתמש בכרטיסי הערות כדי לכתוב דוח, המורכבויות של דקדוק טוב או כמה אלגברה עובדת.
אחד המורים הבודדים שהיו לי ואהבתי בבית הספר היסודי כתב את הספר הזה על החוויה שלו. התמונה הזו היא בדיוק איך שנראינו אז.
הוקל לי מאוד לגלות חנויות יצירה בתיכון, הן בכתיבה והן בציור, שאיפשרו לי לעשות זאת מרגיש שאני יכול להיות טוב יותר מהממוצע במשהו ויכול לעלות על "פנים" הנושא ובאמת להרגיש זה.
מהתיכון חיי אז השתפרו מאוד. למדתי שנה בבית ספר באנגליה, ואחריה ארבע שנים באוהיו וסמסטר אחד באוניברסיטת טקסס באוסטין.
במשך כל הזמן הזה המשכתי לאזן את המקצועות הקבועים שלי (עדיין ממוצעים) עם אלה שבאמת יכולתי לעשות. למדתי לתפור ולייצר בגדים, צבעתי, צבעתי משי, ציירתי ובניתי אופניים ורהיטים.
כשסיימתי את המכללה הלכתי לעבוד בחברת עיצוב במנהטן. זו הייתה עבודה חלומית. ידעתי שאני לא טיפוס של יצירתי שיעשה צייר טוב, לבד כל היום בסטודיו שלו. העבודה בסטודיו לעיצוב הייתה יצירתית, אבל זה היה גם שיתופי פעולה ועסק סביר (לתמוך בעצמי היה חיוני).
בהתחלה הייתי מאושר לחלוטין. את החברה עבדתי בבד וטפטים מעוצבים, כמו גם תאורה ומגוון רהיטים. כל יום החדר המהום באנרגיה של עשרות אנשים שמעצבים דברים שייעשו. בהתחלה הייתי בגן עדן כשהצטרפתי, אבל אחרי זמן קצר התפכחה ההתפכחות.
לא הייתה כל מטרה רבה לכל הדברים שעשינו, ולא הצלחתי להוציא את זה מהראש. עיצבנו דברים יפים, שיוצרו רחוק ואז יימכרו לאנשים חודשים לאחר מכן שלא היו צריכים אותם.
שיא המודעות שלי לכך הגיע כאשר הועמדתי לפרט לעיצוב קישוטים לחג המולד באותו יולי. הבוס שלי ומייסד החברה שלחו אותי לוווואלת'ס בכיכר טיימס לקנות פירות מפלסטיק. כשחזר הוא כיסה שולחן גדול עם נייר חום והגיש לכולנו קערות של נצנצים כסופים, נצנצים זהב ודבק. את אחר הצהריים בילינו בכיסוי הפירות עם הדבק והנצנצים, וכשסיימנו, הוא היה פראי משמחה. הוא אהב את כל הפירות הנוצצים שלנו והצהיר שזה הולך להיות הסגנון לגמרי בחג המולד. אבות-טיפוס אלה היו הולכים ונשלחים במהירות לסין כדי להתבצע בהקדם האפשרי.
אמנם הערכתי את התשוקה שלו ואת הסגנון הייחודי שלו, חשבתי לעצמי, אם זה מה שהכול קשור אליו אני לא יכול לעבוד כאן יותר. לעבוד על משהו כל חיי, צריך להיות יותר מטרה. אני לא יכול לבסס את חיי על הצלחה עם פרי פלסטי מכוסה נצנצים - גם אם זה עושה הרבה כסף.
עזבתי את העבודה הזו בסתיו, עם מעט מאוד תחושה של מה הלאה, והתקבלתי לעבודה אצל קבלן בלונג איילנד. זו הייתה דרך להרוויח יותר כסף, אבל באמת זו הייתה דרך לחזור אחורה ולחשוב מה לעשות הלאה.
למדתי משהו מאוד חשוב באותו קיץ ראשון: שלמרות שגילוי הכישורים שלך מאפשר לך ליצור מסלול משלך, זה מרגיש חסר מטרה אם אין לו תחושת שליחות.