במקום האחרון שלנו, חזרה הביתה הייתה תהליך יעיל. מפתחות, נעליים, דואר, מעילים, תיקים, ציוד לכלבים - לכל דבר היה המקום שלו. אבל בבית החדש שלנו השתמשנו בכניסה ככניסה לתפריטים שצריך לתת להם מקום מתאים. דברים ממתינים ליד דלת המרתף למעבורת, ודברים מחכים במדרגות כדי להיות מעבירים אותם. מעילים מונחים על כסאות, ויש פזמון תמידי של "איפה הארנק שלי?" ובכן, חברי, לא יותר.
ראשית הדברים הראשונים: התמודדתי עם ארון האולם, שהפך למאורת לכל מיני זבל קפיצי, שיגרום מייד למפולת מפלה מעוררת חרדה בכל פעם שנפתחה הדלת. המיון ארך מספר דקות בלבד, אבל עכשיו יש מקום לכל דבר.
תיק אחד על הרצפה מחזיק את ארנקי, תיק מחשב ושרוול אייפד שאינו בשימוש. השני מחזיק בתיקי הקניות הניתנים לשימוש חוזר שלנו. א איקאה וריירה מחזיק שקיות ניילון נוספות ומחברי טניס ועטלפי סופטבול קו בקפידה את הקיר הצדדי. בחלקו העליון יש ארגז חלב המכיל מטריות, גלגלת מוך, ותיקי איקאה שימושי-תמיד, בעוד שקית אחרת מכילה את כל הצעצועים והציוד הנוספים לכלבים. קל להגיע אל נורות האור, ומכולה סופית מחזיקה הילוך למזג אוויר סגרירי: פונצ'וס, משקפי סקי, כפפות נוספות וכדומה.
התקנו גם ארון נעליים שהבאנו מביתנו הישן, והענקנו למשפחתנו לוח שנה גאווה של מקום מעליו. המגירה העליונה מחזיקה ברצועות כלבים ושקיות קקי, ואילו השאר מוקדשים למעשה לנעליים.
על הקיר הנגדי, שולחן דמוי-לון מכיל מארגן דואר וסלסלות למפתחות, ופח אשפה מושם יפה מתחת.
אנחנו עדיין צריכים לתלות אמנות ועדיף מראה (זו שבתמונה לפני כן היגרה לחדר השינה), אבל אחרי זה בעבודה של לילה אחד, אני מרגישה כל כך הרבה יותר טוב עם זה שלא נצטרך לשכשך בבריכות של חפצינו כדי להתפרנס חדר.