לאורך השנים המכונית שלי לא הייתה רק הנסיעה שלי, אלא גם המשרד שלי, חדר ההלבשה שלי, אפילו המקום בו אני תופס תנומה. תרצו או לא, הרבה מחיינו מתרחשים בזמן שאנחנו מגיעים לאן שאנחנו צריכים להגיע. אבל יש עוד משהו שאנחנו עושים במכוניות שלנו שאנחנו אף פעם לא מדברים עליה: אנחנו בוכים.
מגורים בעיר משאירים מעט חללים פרטיים יקרים; אם אתה חולק בית וסביבת עבודה, נדיר שאי פעם יהיה לבד באמת. מכונית, עם התחושה הדומה לפוד שלה, יכולה להיות מקלט. כשהוא סוגר את הדלת אחרי יום קשה במיוחד או פגישה מאכזבת, המכונית יכולה להרגיש כמו מקלט, חלל שבו תוכלו סוף סוף לנשוף ולתת לשומר שלכם להתאמץ כל כך מעט. לפעמים השחרור הזעיר הזה הוא כל מה שנדרש כדי שהדמעות יתחילו לזרום. תוסיפו לזה את הטבע המדיטטיבי של הנהיגה ושיר נוקב במיוחד ברדיו, ואני מופתע שאני עושה את זה בכל מקום שהמסקרה שלי שלמה.
ואני לא היחיד. לאחרונה הגעתי לצד אישה יפה ועצובה בצומת. יכול להיות שטעיתי את ההבעה על פניה בשלווה כשהיא חיכתה ברמזור אדום, למעט הדמעות השמנות שזרמו לאורך הפרופיל הסטואי שלה וטפטפו את סנטרה. היא נראתה שלווה, כמעט מאושרת, וכל כך שובה לב, שלא יכולתי להסיט את מבט. היא לא שמה לב שאני צופה בה וכשהאור התחלף נסעה בדרכה.
מי יודע למה היא הייתה כל כך בוכה באותו היום? אולי יש לה חדשות רעות או אולי היא פשוט ניצלה קצת בדידות יקרה בזמן נסיעה ממשרד צפוף לבית כאוטי - מנקה קצת מתח להתכונן לשלב הבא של היום שלה. לראות את הרגש הפרטי שלה, כה גלוי ופתוח, זו תמונה שלעולם לא אשכח. לאמיתו של דבר, המחשבה על זה עכשיו מטעה אותי. זה מזכיר לי שלפעמים, הדרך הטובה ביותר להתמודד עם לחצי החיים היא לא להסיח את עצמי עם יותר פעילויות כפי שהרגלי, אבל למעשה, לא לעשות כלום. רק אז אוכל למצוא את המרחב הנפשי לטפל ברגשות שנצברו, לפנות את הסיפונים ולהתרענן בבכי טוב. אבל רק אם אוכל למצוא איפה לעשות את זה.