שם: לילי אלייבה, בעל ובנה בן 3
מקום: אירווינגטון, ניו יורק
גודל: 2400 רגל מרובע
שנים חיו ב: 6 חודשים, בבעלות
גרנו שישה בתים למטה, במושבה קטנה בת 130 שנה ויצא לנו החלל. הבית הזה עלה לשוק ופשוט התאהבנו בו. היה בו כל מה שרצינו: חלל, אור ותכנית רצפה פתוחה. והכי חשוב, בכפר הגענו להתקשר הביתה. בעלי מתנדב למכבי האש, ואנחנו התקרבנו עם שכנינו והקהילה כאן. הליכה קצרה לרכבת ונסיעה של 40 דקות ברכבת מביאה אותנו היישר לתחנת Grand Central, כך שברוב הלילות נוכל לאכול ארוחת ערב כמשפחה. כשעברנו דירה הייתה לנו תוכנית שלמה כיצד להעביר את הילד בן ה -3 לביתו החדש (שהיה עדיין באותו רחוב כמו הבית הקודם שלו). דאגנו שהוא יהיה געגוע ומבולבל. אך ברגע שנכנס לבית הוא חש בבית. היה מקום לכולנו לנשום. התקרות הגבוהות והאור הטבעי גורמים לו להראות גדול עוד יותר. הבית התחיל מהר מאוד להרגיש כמו בבית, אך יחד עם זאת, אחרי חצי שנה, הוא עדיין מרגיש כמו חופשה.
מה החדר האהוב עליך ולמה? החדר האהוב עלינו הוא הסלון המרכזי. זה מיועד אך ורק למוזיקה, לשיחות ולאח. יש גם תצוגה של רבים מהפריטים שאספנו במהלך השנים. החדר ממוקם אידיאלי כך שתוכלו לראות את כל הרצפה כשאתם יושבים שם. זה מושלם לבילוי של חברים ובני משפחה.
אם היית יכול לשנות באורח פלא משהו בבית שלך, מה זה היה? נשמח להוסיף אזור מגורים חיצוני טוב יותר. אולי מרפסת מוגנת בקומה התחתונה או פטיו גדול יותר.
מה הדבר האחרון שקנית (או מצאת!) לבית שלך? למדנו מילה חדשה כשניסינו לרהט את ביתנו: ספות... כמו גם כיצד לבטא זאת. רכשנו שניים מהם! חיפשנו מקומות ישיבה שנראו בהירים יותר מאשר ספה, אך היה נוח לא פחות.
יש לך עצות ליצירת בית שאתה אוהב? הציגו דברים שאתה מעניין גם אם הם עשויים להיות מעט חריגים. הקמנו יצירות אמנות על כל חלל בקיר שיכולנו למצוא. ברגע שהאמנות עלתה, זה הרגיש כמו בבית. חפצים שנמצא לנו מעניינים נמצאים על כל המדפים. למרות שרוב אלה לא משתנים, אתה יכול להבחין במשהו חדש בכל פעם שאתה מסתכל.