הטיפול בחצר שלי היה הדבר האחרון במוחי כשהייתי לי את הבן שלי, בן, בקיץ 2017. החודשים הראשונים ההם בחוות ג'רזי שור שלנו היו די עסוקים בלי שנצטרך להתעדכן בדשא. בעלי נהג לכסח בחודשים החמים יותר; טיפלתי בכל השאר, כולל גירוף ושקית של כ -50 שקיות עלים גבוהות בכל סתיו.
כשהעלים חזרו שבועות ספורים אחרי חתך ה- C שלי, הם חזרו במלוא העוצמה. שנינו היינו עסוקים מדי בטיפול בתינוק שעבר ריפלוקס שקט. הוא לא ישן טוב, אז לא ישנו טוב.
חלק ממני רצה לצאת למגרפה ולחזור לחיים "נורמליים". אבל כשאמצתי את בן למתיחה לובשת תינוק מעבר לכתפיים, הוא עדיין היה צורח. כל רגע פנוי שלא הייתי איתו, ניסיתי לחזור לעבודה, שנערמה כמו עלי המייפל.
באוקטובר נראה הרכוש שלנו גרוע מהרגיל מכיוון ששני שכנינו הסמוכים שומרים על חצרותיהם בתולי.
"בקרוב ננקה את החצר. הייתי קצת עסוקה ", אמרתי והצבנתי על המנשא שיטפתי בזרועי. לא יכולתי לדעת אם זה העיגולים הכהים מתחת לעיניי או שטיח הבלוטים והעלים שנשארו על הדשא שלי שנראה שהם מזעזעים אותם יותר.
כשיצאתי מהבית יום אחד בנובמבר, הייתי בהלם לגלות ששכני הקים גדר חוט עוף בגובה שני מטר וחילק את הדשא שהפריד בין נכסינו. כשבוע לאחר מכן, השכנה השנייה הודיעה לי שהיא פוצצה עלים מהגבול לחצר ביתה "עזרו לנו לצאת." זה רק הרתיח את בעלי, שלף משמרות כפולות בעבודה והתמודד עם התינוק בבית לילה. באי-רצון, הוא יצא למחרת לארגן את הערימה לפני שהיא התפוצצה שוב על שביל הכניסה ללא רבב שלה.
היה רק דבר אחד לעשות, וזו הייתה בחירה קשה בגלל סיבות כלכליות והעובדה שאני טיפוח דשא מעוצב.
שנאתי לבזבז את הכסף על משהו שיכולתי לעשות בעצמי אחרת. רציתי לחכות עד שהכל ייפול בדצמבר, אבל כנראה שהשעון מתקתק לפני חג ההודיה. כשנגמרה עונת העלים היינו מרוממים רוח.
לעומת זאת, חומת ברלין של חוט העוף מעולם לא נפלה. עדיין הייתי בקופסת העונשין.
בסתיו האחרון חששתי מהערימה הבלתי נמנעת שתבל את חצרנו. הבית שלנו נמצא בכביש ראשי, והחצר הקדמית אינה מגודרת כמו החצר האחורית. עכשיו בן הלך, ולא יכולתי להוציא אותו איתי בחזית כדי לגרוף.
כשהיה לי עזרה לטפל בו, הדבר האחרון שרציתי לעשות היה לבזבז את זמני על עלים מכיוון שעדיין נאבקתי למצוא זמן לעבוד.
באביב הגיע הזמן לצאת לחצר האחורית ולעבוד על השאר בעצמי. שתילים מוזנחים הפכו לעצים קטנים. מיטותי, שנשארו לא מרותקות במשך שנתיים, היו מכוסות בשטיח עשבים. בן, כיום פעוט מאוד פעיל, סירב לשחק על הסיפון המגודר העמוס צעצועים. הוא רצה רק להיגרר בעגלה ולהתעסק אם לא יישאר ללא קשר. לא רציתי לחשוב מה יעשו השכנים אם אשאיר אותו צועק ובוכה יותר מדי זמן, אז ניקיתי את החצר והקפידתי אליו בשליחות קצרות.
אז הנה הייתי, מסתובב סביב עגלה אדומה ומתכופף בכל 20 שניות להרים מקלות... אבל לפחות הרמתי אותם לבד. היו כעת אלפי שתילי מסוק מייפל להתמודד איתם. מפוח העלים היה מסובב את הבלגן תוך זמן קצר, אך המנוע הקולני שלו שולח את בן לזעם של דמעות מפחידות. יכולתי רק לגרוף ולסחוף, מה שבקושי עזר.
מילאתי שקיות לאט לאט. העברתם למרכז המיחזור פירושה ארגון מחדש של גב הג'יפ שלי והסעת רכב מלא באבני חצר עמוסות אבקה סביבו עם פעוט בגרירה. גם זה לא היה כיף.
אמנם יש עוד דברים לעשות, לפחות אני חוזר לנהל את עבודות החצר לבד - גם אם במרווחים של חמש דקות. אני מוותר על היכולת לשטוף בכוח את הפטיו שלי עד שהוא נכנס לגן שלם שלם, אבל השלמתי עם זה.
בסתיו בן נכנס לגיל הרך במשרה חלקית. אוותר על כמה שעות אחר הצהריים כדי לגרוף עלים במאמץ לשמור על השלווה בשכונה שלנו. ובאשר לחצר האחורית, אני מקווה שהמשחקון החדש של בן ישמור אותו מספיק כדי שאוכל להתמודד עם עבודות בחצר... לפחות במתיחות של 10 דקות.
דבר אחד בטוח: לא אכפת לי אם הוא יניח לעלים להיערם סביב בית המשחקים שלו. אחרי הכל, אף אחד לא מושלם.