כאדם נוירווגירנטי, תמיד היו לי יחסי אהבה / שנאה עם שמירה על הבית שלי מסודר. אי אפשר לסמוך עליי שאנקה באופן ספורדי לאורך כל היום כי לעתים קרובות אני להסיח את דעתך מהמשימה המקורית שעשיתי. כתוצאה מכך, אני בדרך כלל שומר ניקוי נקיות כאשר אני סופר לחוץ ומוצף מהבלאגן. גר בא מרחב מבולגן תמיד גרם לי להרגיש כישלון, במיוחד כשזה תסכל את בן זוגי או שותפי לחדר.
חשבתי שתמיד אנהל את היחסים הטעונים האלה עם סדר, עד שקיבלתי עצות קשות מחברתי הטובה, ברי. נפגשנו בקבוצת תמיכה ב- ADHD וידעתי היטב שיש לה סגל מלא של הסחות דעת כאם לשניים. במקום לגעור בי על נטייתי להסיח את דעתי בזמן הניקיון, היא פשוט הציעה אלטרנטיבה חביבה:
"קיום בית נקי הוא ניטרלי מבחינה מוסרית. אתה לגמרי מעלה על דעתך ומשגע את עצמך תוך כדי. "
זה לא היה הגיוני באותה תקופה, אז ברי הרחיב ותיאר אותה שגרת כביסה. היא הסבירה שהיא לא קיפלה את בגדי ילדיה. בגיל שלוש וארבע לא היה אכפת להם אם הבגדים שלהם מקומטים, וסביר להניח שהם מכתים אותו בכל מקרה. במקום זאת, הייתה לה מערכת פחים בחדר הכביסה שם מינה בגדים לפי גודל (מכיוון שילדה הצעיר יכול היה ללבוש את בגדי אחיהם במידת הצורך, אך לא להפך). היו לה גם פחים לתחתונים ולפיג'מות שלה ושל בעלה.
מערכת זו הפכה את הכביסה מתהליך של שעה לתהליך שיכלה לעשות בתוך דקות. בדוגמה זו היא הסיעה את מערכת האמונות שלה הביתה: ניקוי הבגדים היה חשוב; קיפולם לא היה.
עכשיו, שיניתי מחדש את שגרת הניקיון שלי כדי להחליט מה מועיל או לא מועיל למשק ביתי. אני נוטה להשתמש בפחים רבים סביב ביתי כדי לשמור על העומס מהרצפה. לפני כן, וידאתי כי צעצועי הכלב שלי מונחים תמיד בארגז צעצוע יחיד בסלון. עכשיו, יש כמה תיבות שונות ברחבי הבית כדי לוודא תמיד שאין סכנות מעידות. בדוגמה של ברי, קיום "מקום אחד" לצעצועים הוא ניטרלי מבחינה מוסרית; דרך בטוחה להליכה אינה.
שימוש בפחים עוזר לי לתעדף חלקים מהשגרה שלי בצורה שאוכל להבין. יש לי סלסלה על השיש במטבח שם אני מניח דברים ש"שייכים "בחדרים אחרים. דברים כמו משקפי שמש, מטענים לטלפונים וגרביים רזרביות נכנסים לפח הזה עד שיהיה לי יום בו אוכל להקדיש זמן ואנרגיה להצבתם במקום הנכון. מערכת פחים זו מסייעת לוודא שהדלפק שלי הוא מקום בטוח להכנת ארוחות, תוך שהוא חוסך לבן זוגי את התסכול של מגורים במרחב עמוס.
מערכות אלו אינן כתב אישום על כישלתי להיות מסודר כאדם נבדל. זו דרך שבה אני יכול לקבל את עצמי כמו שאני, ובסופו של דבר להפוך את הבית שלי למקום בטוח ונעים יותר להיות בו.