אני מגלה שבתים הם כמו חברויות שמתפשטים וזורמים, אתה עובר זמנים טובים ורעים, אהבה ותסכול, התרגשות ושעמום, אבל אם אתה מוצא אחד שאתה מכיר עמוק בפנים הוא מיוחד באמת אתה מתכופף, נתקע, ומקווה ללמוד בסופו של דבר אילו שיעורי חיים יש להלמד אותך.
כל בית שגרתי בו לימד אותי משהו חדש: מלמידה למלא, לחלוט ולקשט את בית העירייה בן שלוש הקומות בלאס וגאס, לטיהור, ארגון. ושמירה על ניקיון התיבה בגודל 400 מטר בסנטה ברברה, ליצירת חלל ופתרונות משעשעים בדופלקס קטן ללא מטבח או שולחן אוכל בלוס אנג'לס. דרך כל אלה ועוד רבים רבים נאבקתי למצוא פתרונות למוזרויות הבית שלי מכשולים, אך יצאו כמנצחים עם יותר ידע, יצירתיות וביטחון להתמודד עם זה הבא.
ועכשיו כשבעלי ואני קנינו את הבית הראשון שלנו, אני נאלץ ללמוד את הלקח האולטימטיבי עבורי: סבלנות. כשקיבלנו את הבית הזה, שנבנה בשנת 1919, חבר שלי אמר לי שזה ילמד אותי סבלנות ויהיה לי טוב. ידעתי שהיא צודקת, אבל זה לגמרי הפחיד אותי כי אני לא יכול לחיות בכאוס ובמרחבים לא גמורים ולא הייתי בטוח אם אצליח להסתגל. אני בדרך כלל עבודה בעבודה, לא ישנה וסיימת את הכל תוך שבוע לאחר המעבר לגור, אבל זה משתנה.
חלל מגורים שהסתיים במהירות איננו אפשרי כעת, ויש לי תוכניות שייקח ימים, שבועות ושנים לבצע. המוטיבציה שלי עברה לחלוטין מהצורך להתיישב במהירות לאט לאט להפוך את זה לבית שלנו. חודשיים לפני עדיין יש לי ארגזים בכל חדר. עדיין יש לי המון דברים שצוירים, דברים שצריך לבנות, רהיטים למצוא, קירות שיש ליצור כל העת מתעדים כשאני עוברת. הלכתי נגד התבואה והאטתי. אני לא רק יש להיות סבלני אני בעצם רוצה להיות וזה מרגיש טוב. אני רוצה שהכול יהיה בדיוק איך שאני רואה את זה וזה לא יקרה בן לילה ואני בסדר עם זה. זו דרך חדשה מאוד לעשות עבורי דברים ויכולה להיות מתסכלת לפעמים, אבל כשאני מתעוררת בחדר השינה הכמעט ריק שלי והולכת במדרגות חצי צבועות שלי עם שלושת רבעים של מעקה יד. מבעד לסלון עם וילונות לא תואמים, קירות לא גמורים, ללא שולחנות צד ואפס אמנות על הקירות למטבח שלי ועוברים על ערמת העץ, העביר את המגירה השבורה למקום שיש לי כמעט סיימתי לפנף את פינת הבוקר, חיוך מתפשט על פני ותחושת שלווה ואושר ממלאת אותי כשאני מסתובבת ומרגישה הכרת תודה שהבית הזה לימד אותי דרך חדשה ל להיות.