כמו המוצרים שבחרנו? רק FYI, אנו עשויים להרוויח כסף מהקישורים בדף זה.
הדירה הנועזת של ג'סטין קושינג לא השתנתה הרבה יותר מ -40 שנה.
המעצבת ג'סטין קושינג גרה בדירתה בניו יורק מאז 1970, אך מעולם לא היה צורך בשיפוץ ענק, רק בכמה רענונים. הנה, היא נותנת את סודותיה לקישוט בסגנון נצחי שלעולם לא תחליאי עליו.
ברברה קינג: הדירה שלך מוציאה אנרגיה אמיתית, בטוחה ואווירה של סיפוק אמיתי.
ג'סטין קושינג: אני גר כאן מאז 1970, ותמיד מצאתי שזה מקום שמח ומנחם. מעולם לא הרגשתי את הדחף לחדש, למרות שהרעננתי דברים במהלך השנים. אבל לא שיניתי באופן משמעותי את מראה זה מאז שעברתי לגור. הרעיון הכללי - צבעי הצבע, חיפוי הקירות, הסנטר, סידור הרהיטים - נשאר זהה. כיף לעשות משהו חדש כמובן, אבל אני לא רואה את הנקודה בשינוי אלא אם כן זה לשפר את הדברים. ולדעתי זה בסדר כמו שהוא כאן.
תומאס לוף
האם נדרש קפיצת אמונה כדי לצבוע את הקירות האלה כתום נפלא?
לא, מכיוון שהייתי מעתיק את אחותה הגדולה מאוד המודעת לעיצוב של אמי, שביתה עוצב על ידי ג'נסן. הסלון שלה היה צבוע כתום ניאון, ואני חשבתי שהוא כל כך אקזוטי ומשכנע. אמרתי לציירים שאני רוצה שהצבע ייראה כמו קרם מרק עגבניות. הוא מזוגג, כך שהוא זוהר בערב עם האורות החשמליים, והניגודיות של הרצפות הלבנות מעוררת תשומת לב רבה יותר לחיוניות הצבע. במובן מסוים, הלוואי והייתי עושה את כל החדרים כתומים.
עכשיו זה היה יכול להיות מהלך נועז ואמיץ, אתה לא חושב?
אני מאמין בדמיון, ודירה כתומה לגמרי לא נראית לי כל כך מופרכת. כשהייתי בן תשע עברנו לעבר סקוו ואלי בקליפורניה, שם אבי בנה אתר סקי. היה לנו בית די צנוע, אבל אחותי של אבי, לילי קושינג, שהייתה ציירת, שכנעה את הורי ל עשה את הסלון כולו בשטיח אדום - אדום, קירות לכה אדומים, אהילים אדומים, עתיקות אדומות, הכל היה אדום. זה היה די יוצא דופן, נכנס מהשלג. אנשים קראו לזה תופת! ירשתי כמה מאותם עתיקות אדומות ונאות, ואני בר מזל שהם נראים טוב על הקירות הכתומים.
תומאס לוף
כך גם האמנות. אני נשבית בציורי הנוף המענגים האלה.
הם של סבי, האוורד גרדינר קושינג, וכך גם הדיוקנאות - זה שמעל שולחן השולחן הוא של אשתו והמוזה. הוא אימן בפריס וצייר דיוקנאות של החברה שהוזמנו. הוא גם צייר ציורי קיר נוף ופנטזיה, רבים מהם עם מוטיבים מזרחיים, לביתו בניופורט, רוד איילנד. היו לי פרטים מציורי הקיר שצולמו ופוצצו, מה שהופך אותם לדרמטיים מאוד. אם ראיתם את המקוריות, אלה אינם מחזיקים בהם נר עד לעושר הצבעים, אך הם יוצרים אווירה נחמדה והם מוסיפים טעם אוריינטלי לחדרים, שתמיד אהבתי. אני אוהבת במיוחד זבלים ופגודות סיניות. ציורי ההתרבות הקטנים האלה בחדר האוכל הם של צוקים, ויש תאורה פגודה תלויה מעל שולחן האוכל בסמוך.
האם גם השולחן והספסל היפני השחור עברו בירושה?
הם. הם כבר היו כאן כשעברתי לגור - אמי הסגירה אותם אלי, יחד עם הקונסולות הוונציאניות בסלון ובדירה עצמה. זוהי דרך רצפה בקומה השנייה באבן חומה בעלת ארבע קומות, והיא קנתה אותה באמצע שנות השישים כשכבר הפכה לרווקה. היה לה נחמד מכיוון ששניים מבני דודי גרו בקומות העליונות. ודודה לילי גרה כאן בשנות ה -50.
מהמם. עליכם להרגיש כאילו אתם גרים בבית משפחתי ותיק - יש לכם זיכרונות סביבכם.
זיכרונות טובים מאוד. וכל התמונות של קרובי משפחה גורמות לי להרגיש מחוברת כל הזמן. הם מחזקים אותי, מבטיחים לי את מקומי בעולם. אפילו בחרתי את הטפטים בחדר השינה כי זה הזכיר לי את דודתי. היא ציירה המון סצנות טבע, פרחי בר, ירק שופע, סוג כזה. היא ציירה גם את הדמות השוכנת התלויה ליד המיטה.
המיטה שלך היא חדר קטן ומשוכלל בתוך החדר. תמיד הייתה לך את החופה הזו?
לנצח. חופה ממש נפלאה ומזמינה - אתם מעוכבים במרחב הפרטי שלכם, באוהל הקטן שלכם. החדר נראה גדול יותר בלעדיו, אבל כאשר הורדתי אותו לניקוי, התגעגעתי אליו.
שקלת לגור במקום אחר?
לא ברצינות. משרות באות והולכות, אבל הדירה שלי הייתה קבועה. כשאני מסובב את המפתח בדלת ורואה את כל הדברים המוכרים שלי, אני מרגיש כל כך נוח, כך בבית.
ראה את הבית המלא »
סיפור זה הופיע במקור בגיליון מאי 2015 של בית יפה.